Varkentje Slachten

Noot vooraf: deze blog bevat bloederige foto's en vieze verhalen. Doorlezen op eigen risico.

Op een vrijdagavond vroeg in December vroeg een Tsjechische vriend of ik kwam kijken en helpen bij de slacht van hun varken, Ladybug de 23e, die volgende dag. Ik zei 'ja joh, waarom ook niet' en was de volgende ochtend voor zessen op pad, om voor Meneer de Slager te kunnen arriveren. De maan scheen nog, de besneeuwde velden glitterden op in de koplampen van de bus, en zwermen kraaien zaten te slapen in de kale takken van de bomen langs de weg. En Ladybug de 23e, de laatste dagen niet meer gevoerd, zat met knorrende maag in haar hok, onbewust van het onheil dat haar boven het hoofd hing.

We gingen Ladybug de 23e nog even gedag zeggen. De kat keek onbewogen toe. Sentimenteel was het nauwelijks. Niet dat er niet van haar was gehouden. Ze had een goed en voedzaam leven gehad. Maar ze hielden van haar in haar verschillende verschijningsvormen. Rondwroetend in de stal, of spetterend in de pan.

Meneer de Slager arriveerde even na achten. Hij had wel wat weg van wijlen Vaclav Havel, president van Tsjechie. Vond ik. Eerst werd er een ronde slivovice gedaan, en het laatste nieuws werd besproken. Dat de post van minister van Defensie was ingenomen door een vrouw. 'Tss' zei Meneer de Slager 'dat is toch geen post voor een vrouw!'

Daarna was er voor Ladybug de 23e geen uitstel meer mogelijk. Ze werd uit haar hok gehaald, en naar de schuur gedreven. Een schot in de kop maakte haar bewusteloos, en met het doorsnijden van de halsslagader vloeide de laatste restjes leven uit haar weg. Vertelden ze me. Ik stond toevallig even om de hoek.

Het is wat, zo'n varkensslacht. Daar sta je als stadsmens gewoon niet bij stil.

Ladybug de 23e moest eerst onthaard worden. In een badkuip werd ze overgoten met heet water, en daarna werd het haar er van afgekrabd. In boekjes zijn varkens altijd roze. Maar als het haar er eenmaal af is, dán is een varken pas roze! De poten gingen er ook af. En de staart geloof ik ook. Ik weet het niet meer precies, het was ook zo'n happening.

Na deze schoonheidsbehandeling werd Ladybug de 23e omhoog gehesen, en aan haak gehangen. (Schoon aan de haak, zie je?) De boel werd opgesneden, van boven naar beneden. 'Tjonge, wat een lucht..' zei meneer de Slager die het leuk vond om te shockeren met lompe, varkensgerelateerde grappen: '...ik vraag me af of wij van binnen ook zo lekker ruiken.'

Er bleek van alles in het varken te zitten. Darmen, longen, een hart, een maag, een lever, en nog veel meer. Prachtig om te zien hoe kunstig al die ingewanden in elkaar gepuzzeld zaten, bijeen gehouden door huid en haar.

Het demonteren van het varken was mannenbusiness. Binnen waren wij vrouwen bezig om de binnenkomende stukken Ladybug te verwerken tot gehakt en bloedsoep en reuzel. De darmen werden schoongekookt, en gevuld met gehakt. Mijn plek was achter de vleesmolen. Dat ging me nog best goed af, vonden de Oma en de Oom. En bij de houtkachel werd koffie en slivovice gedronken, en taart gegeten. Zabijačka is een feest!

Rond het middaguur werd het eerste portie Ladybug de 23e opgediend. Een beetje vreemd was dat wel, maar ook lekker. Per slot van rekening houden we van Ladybug de 23e in al haar verschijningsvormen. Rondwroetend in de stal, en spetterend in de pan.